Δύο λογής πράγματα

                                                     

Η ατυχία εδώ και καιρό με συνοδεύει αλλά τα παρακάτω δυο περιστατικά χαίρουν τύχης ισάξιας με Τζόκερ, αλλά και κάποιας προσωπικής επαλήθευσης. 

Τα Χριστούγεννα με ένα μαγικό τρόπο κερδίσαμε (το αγόρι μου και εγώ) ένα ταξίδι στα Ζαγοροχώρια. Ούσα επιφυλακτική στην αρχή δεν ενθουσιάστηκα καθόλου. Όσο πλησίαζε ο καιρός άρχισα να το πιστεύω. Θα ήθελα να έχω 40 μάτια να κοιτάζουν παντού και μην χάνουν τίποτα. Το τοπίο ονειρικό, γραφικό, ανεπιτήδευτο, έπιανα τον εαυτό μου να χάσκει με το στόμα ανοιχτό. Ήταν 5 υπέροχες μέρες γεμάτες γέλιο και απίστευτες αναμνήσεις με κερασάκι την απογευματινή ιππασία. 

Όσο για το δεύτερο, κατάφερα επιτέλους μετά από 8 χρόνια να πάρω το πτυχίο μου. Το φέραμε απο 'δω, μας πίεσαν λίγο απ' εκεί, κάναμε τα πάντα την τελευταία στιγμή και τελικά πληρώσαμε 12 ευρώ για την περγαμηνή. Πριν ήμουν μία "χρωστάω ένα μάθημα" εν τη γενεσει δημοσιογράφος με στυλιστικές και σοπαχόλικ ροπές. Με ξέχειλη περηφάνια πλέον είμαι μια πτυχιούχος άνεργη δημοσιογράφος με στυλιστικές και σοπαχόλικ ροπές. Δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους.

Η κυκλοθυμία του Γδάρτη

Μπήκε ο Μάρτιος, μπήκε θεωρητικά η άνοιξη και θεωρητικά πάλι θα έπρεπε ο καιρός να ήταν πιο ζεστός. Αλλά ο άτιμος είναι κακός παλουκοκάφτης, ο μάρτης στο καρπό μου απλώς με κοροϊδεύει και ακόμη έχει παγωνιά. Για ένα καφέ ήθελα να πάω, ο ήλιος με ξεγέλασε, και περπατούσα ψάχνοντάς τον σαν τα ηλιοτρόπια απο πεζοδρόμιο σε δρόμο, στο μαγαζί έκατσα στρατηγικά ώστε η μικρή του ένταση να με περιβάλλει με θαλπωρή αλλά και πάλι τσουτσούρωσα. Το σαββατοκύριακο με μια κίνηση ανορθόδοξη άρπαξα την γούνα της μαμάς και καλωσόρισα ξανά τον χειμώνα. Καλά ξεκουμπίδια όμως και σύντομα.

Retro 42

Κάπως έτσι γρήγορα μου χτυπά την πόρτα ο Εμπενίζερ Σκρουτζ και πετάγομαι πίσω από τρομάρα και σιχτιρίζω. Πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα; Πότε βάλαμε στην εντατική το 2013; Τραβάω τις κοτσίδες μου απ' τη σύγχυση! Αλλά δεν πειράζει..
Ήρθε επιτέλους η εποχή που μπορώ να γκρινιάζω και το έτερον ήμισυ να υποκύπτει στα παρακάλια μου. Ένα κοκτέϊλ στο μαγικό 42. Midas Touch my choice.

Ενώ γενικά δεν το τολμώ, ένα κραγιόν κόκκινο, το Ruby Woo με τ' όνομα και την χάρη της MAC, είναι όχι απλώς επιβεβλημένο αλλά τόσο σύνηθες που καταντάει μάστιγα! Καλά Χριστούγεννα!!!!

Back to basics

9 μήνες σιγής. 9 μήνες ψυχικής αναζήτησης. 9 μήνες ηρεμίας. Όλα λόγω μίας καινοτόμου ιδεάς για κατι κανούργιο στον ορυμαγδό των διαδικτυακών "λίγο απ' όλα" που έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Ιδέα εύρημα κλασσικής ντεκαπαρισμένης Ελληνίδας που το ρεφλέ έχει ποτίσει τόσο τον εγκέφαλο, ώστε οι διορθώσεις, "το editing", η απαγόρευση λέξεων hardcore να είναι must καθημερινό φαινόμενο συνοδευόμενο από νεύρα. Αλλά η πλατίνα, πλατίνα. 
- Φυσικό;
- Όχι. Μαθηματικό.
Κάποιος μου είχε πει οτι αν αγαπάς αυτο που κάνεις τότε δεν γίνεται να μην το κάνεις καλά. Αγαπώ τα ρούχα, τα αξεσουάρ, τα νύχια, τα μαλλιά, το μακιγιάζ και αντιστοίχως ψάχνομαι. Κάνω τώρα αυτό που δεν έπρεπε να εγκαταλείψω 9 μήνες πριν. Συνεχίζω. 
Τάση: grunge και tartan μαζί. Λατρεία μεγάλη.  

Μαμά μύρισε Χριστούγεννα!!!

Πέρυσι έφτιαξα και μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Παλιότερα ούτε θα το σκεφτόμουν και θα αγόραζα από κάποιο ζαχαροπλαστείο. Αυτές οι μυρωδιές όταν ψήνονται, η βουτυρίλα και η κανέλα, έχουν άλλη χάρη όταν είναι σπίτι σου. Στην τελική τί πιο ωραίο από το συναίσθημα της επιτυχίας και της ανιδιοτέλειας όταν αναφωνείς: "Μαμάαααααα, ο κουραμπιές μου είναι τέλειος!!! Πιο καλός από τους δικούς σου, πιο καλός και από του ζαχαροπλαστείουυυυυυ!!!!!!!". Ακολούθησα αυτή την συνταγή για τους κουραμπιέδες και αυτή για τα μελομακάρονα (κανονικά η συνταγή είναι για τσιζκέικ αλλά είναι τόσο νόστιμη που χρησιμοποιώ τα υλικά της βάσης για τα μελομακάρονα). Το σπίτι μου είναι φωτισμένο πιο πολύ από την πλατεία Συντάγματος (που μεταξύ μας είναι απλώς μια χαμηλού κόστους διαφήμιση της WIND) και μυρίζει Χριστούγεννα!! Έφτασαν οι μέρες της απόλυτης χειμερινής κρεπάλης! Ας βασανιστούμε λοιπόν!!!

Κόλλημα δια χειρός shou shou

Δεν μπορώ να πω οτι έχω κολλήσει με ρούχα συγκεκριμένης υπογράφης τόσο πολύ όσο με εκείνα της madame shou shou. Άνετα, καθημερινά, με εκείνη την ευχάριστη θηλυκότητα και τσαχπινιά (εδώ οι φίλοι ξέρουν ποιά άλλη λέξη θα χρησιμοποιούσα) που ψάχνω στα ρούχα. Σήμα κατατεθέν: ο φιόγκος! Θέλω να βάλω κάτι μπλε; Μπρόστα παρθένα και πίσω έξω πλάτη με μπεζ δαντέλα. Θέλω να πάω κάπου και είμαι κάπως απροετοίμαστη; Μπλέ μακριά φούστα με δερμάτινο σακάκι και σώθηκα. Θέλω απλώς να ντυθώ; Αγοράζω όλη την συλλογή. Ο ρομαντισμός που αποπνέουν με κάνουν να νιώθω οτι έχω πάνω απ' το κεφάλι μου μια πινακίδα με νέον λάμπες που λέει "FEMME FATALE, FEMME COQUINS". Και αυτό ονομάζεσαι οξεία μανταμσουσουίτιδα και δεν υπάρχει γιατρειά. 

Για checkαρε....

Κάθε γυναίκα ψάχνει το ιδανικό φαρδύ παντελόνι. Να την κολακεύει, να μην την πιέζει, να μπορεί να το φορέσει παντού, πάντοτε και συνέχεια χωρίς να χαρακτηρισθεί άκομψη ή κλασσική. Να ταιριάζει με τακούνια και ίσια, με σακάκια υφασμάτινα και δερμάτινα, πουκάμισα, απλά μπλουζάκια. Και να μετατρέπεται σε λυχνάρι, να το τρίβουμε και από μέσα να ξεπετάγεται ένα τζίνι που να μοιάζει στον Ryan Gosling και να πίνει ristretto. Και επειδή η υπερέκθεση σε "Ημερολόγιο" και "Once Upon a Time" δημιουργεί ψευδαισθήσεις, ιδού το παντελόνι που ερωτεύτηκα και με αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο! Παντρεύτηκε την ντουλάπα μου και δεν θα πάρουν διαζύγιο ποτε!!